środa, 17 lutego 2016

TEENAGERS

Tak, tak, tak.
Znowu nie dodałam postu tydzień temu i nie było mnie tutaj przez dwa tygodnie, ale tym razem mogę rzec, że nie jest to całkowicie moja wina, a mojej wizyty w szpitalu, która się przedłużyła i tak oto wyszło, że nie byłam w stanie dodać posta...
Jednak chciałabym Was za to bardzo, ale to bardzo przeprosić! 
Postaram się więcej już tak nie robić. 

No, ale przychodzę dzisiaj do Was również z pewną sprawą, która mnie ostatnio dręczy.
 Będąc w szpitalu, czekałam na Izbie Przyjęć, aż przyjdzie ktoś po mnie i zaprowadzi na oddział, ale to jest mniej ważna sprawa. Chodzi mi tutaj o to, że czekając tam ponad godzinę i patrząc jak przez to pomieszczenie przewijało się mnóstwo ludzi, tak jak to w szpitalu bywa zauważyłam pewną rzecz. Każda osoba miała właściwie inny charakter, całkiem inaczej się zachowywała czy ubierała. W pewnym momencie jednak zauważyłam podobieństwo między młodzieżą, która tam siedziała, a ponieważ było to Centrum Zdrowia Dziecka, to uwierzcie, trochę było tam osób w wieku dojrzewania!
 Otóż siedząc tam i słysząc wszystkie te rozmowy nieco zaskoczyło mnie podejście tych osób do rodziny, przyjaciół, ogólnie do całego świata... 
Siedziała tam pewna dziewczyna, która miała około 15 lat, ubrana właściwie w ciuchy najbardziej znanych marek, w ręce trzymała iPhone 6s i zawzięcie z kimś pisała na messengerze, ponieważ cały czas słychać było ten wszędzie znany dźwięk przychodzącej wiadomości. Oczywiście to nie ona miała mieć pobyt w szpitalu, a jej młodszy brat. Pielęgniarka zawołała jej mamę, aby uzupełniła potrzebne dokumenty, a ona nie chcąc brać ze sobą młodszego dziecka zostawiła go w wózku, ze swoją córką. Gdy chłopczyk zaczął płakać, dziewczyna zamiast go pokołysać czy wyjąć z wózka, zaczęła na niego krzyczeć, żeby się zamknął, bo denerwuje ją to, że ciągle krzyczy. Jednak gdy on nie przestawał, to wstała, wyjęła z jakiejś torby plastikowy samochodzik i rzuciła prosto w twarz chłopca, a gdy następnie przyszła jej rodzicielka nastolatka zaczęła krzyczeć, że nie interesują ją ten bachor, ani cała jej rodzina, bo jest ona beznadziejna i padło tam bardzo wiele nieprzyjemnych słów... 
Rozumiem, dziewczyna mogła mieć zły dzień, czy cokolwiek innego, ale nie musiała aż tak postępować... Jednak widać było, że rodzice starają się, aby miała wszystko, co najlepsze, a ją to nic nie obchodziło, miała to za przeproszeniem w czterech literach...
A gdzie szacunek do rodziców? Gdzie wdzięczność za życie w dostatku?
Inna sytuacja, siedział chłopak, który miał około 17 lat i rozmawiał przez telefon ze swoim znajomym i obgadywali razem jakiś innych znajomych. Rozumiem, przecież nieraz zdarzy się sytuacja, że z jakąś bliższą przyjaciółką rozmawia się o innych, którzy według nas zrobili coś nie tak, bo kto teraz tak nie robi? Ale za chwile rozmawiał z innym znajomym i obgadywali tamtego, z którym przed chwilą rozmawiał chłopak. A następnie zadzwonił całkiem inny jego znajomy i powiedział, że tamci chłopaki obgadywali siedzącego obok mnie nastolatka. Padło bardzo wiele nieprzyjemnych słów, jednak po chwili ten chłopak powiedział mamie, że gdy wróci ze szpitala jedzie z chłopakami do Krakowa, aby się z nich pośmiać, bo są beznadziejnymi przyjaciółmi i chce mieć z nich bekę. A następnie zaczął mamie opowiadać jacy to jego znajomi się beznadziejni i mówi, że ma pomysł, aby zadzwonić do ich wroga i zdradzić ich sekrety, o których wie. 
Ja rozumiem, mógł się zdenerwować, ale właściwie to też dzięki niemu doszło do takiej sytuacji, a więc czemu ma żal do swoich znajomych, a nie widzi winy w sobie?
Ja wiem, że ciężko jest w życiu. O wszystko trzeba się naprawdę mocno starać i właściwie nie ma już na tym świecie nic za darmo, oprócz uśmiechu drugiej osoby... Ale czy to oznacza, że trzeba się buntować? Czy to pozwala, aby w taki sposób traktować swoją rodzinę i przyjaciół? Czy kłótnia z przyjaciółmi oznacza to, że możecie zdradzić ich sekrety, które powierzyli Wam, bo Wam ufali? Czy właśnie takie jest podejście do wszystkich spraw większości dzisiejszej młodzieży? Czy uważasz, że takie sytuacje są na porządku dziennym i te osoby robią wszystko okej?


A teraz wyobraź sobie, że wszystko znika. Twoja rodzina, Twoi przyjaciele, wszyscy znajomi.... Zostajecie sami z tymi rzeczami, które macie.... Tylko Wy, Wasze ubrania i najnowszy sprzęt, który zdążyliście zakupić. Ale czas się nie zatrzymuje. Wszystkich życie idzie do przodu, każda chwila trwa tak jak trwała, tyle, że przy sobie nie masz nikogo. Wychodzi nowa kolekcja ubrań, butów, telefonów czy laptopów, a Ty nie masz pieniędzy, aby to kupić, bo zawsze robili to rodzice... Ktoś Was skrzywdził, ale nie macie komu o tym powiedzieć, bo nikt się Wami nie interesuje... Nie macie praktycznie nic. 
Czy wtedy wszystko jest w porządku? Czy dobrze się czujecie?
Zastanów się ile masz dzięki rodzicom, dzięki przyjaciołom, dzięki wszystkim Twoim znajomym... Nie rozpamiętuj nigdy tych złych chwil, bo one zawsze się przydarzą w życiu! Pomyśl ile zyskałeś dzięki bliskim Ci osobom... A teraz nie miej im za złe tego, że w jakiejś sytuacji Ci nie pomogli, bo nie byli w stanie, że nie kupili Ci tych butów z najnowszej kolekcji Channel czy cokolwiek innego. Pomyśl w ilu sytuacjach Ci pomogli, albo ile innych rzeczy Ci kupili. Zobacz ile dla Ciebie poświęcili i jak bardzo Cię kochają. 
Przypomnij sobie to wszystko...

A gdy sobie to wszystko już przypomnisz to idź do rodziców i przyjaciół lub nawet napisz jakąś wiadomość i podziękuj im za te wszystkie wspaniałe chwile, które dzięki nim przeżyłeś...
Bo nie warto marnować czasu na krzyki na rodziców, złość na nich, właściwie za nic, ani ranić swoich przyjaciół za sytuacje, do których sami pomogliśmy doprowadzić... Bo to nie ma sensu!

17 komentarzy:

  1. Sliczny post będe zaglądać do ciebie częściej :) obs :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Pobyt w szpitalu skłonił do dłuższej refleksji. Super napisany post i fajnie, że dodałaś te krotkie przykłady! Bardzo ładnie piszesz. Podoba mi się!
    http://written-by-life.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  3. O kurde. Szczerze? Czytając to popłakałam się. Czemu? Odpowiedź jest jasna! Czytając tytuł posta od razu przypomniała mi się piosenka One Direction Teenage Dirtbag, znaczy cover w ich wykonaniu no i włączyłam i stwierdziłam, ze dobra, lecimy z tym czytaniem. Czytam, czytam, robiłam też gdzieniegdzie przerwy, bo myślałam i nagle zmienia się piosenka, na jaką? Little Things w wykonaniu One Direction i wtedy zaczęłam czytać od ,,Ja wiem, że cięzko jest w życiu." i tak dalej i o kurde. Zrobiło się tak nastrojowo, że ten tekst napisany przez Ciebie + Little Things to płacz gwarantowany...
    Ohh, napisałaś to cudownie! Brawo za ten post i za to, że zwróciłaś na to uwagę! Jednak wizyta w szpitalu daje jakieś plusy! hahahahah :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ooo, dodatkowo chciałabym dodać, że ostatnio nadrabiając wszystkie posty, których nie czytałam stwierdziłam, że jeżeli nie wstydzisz się kamer to z taką gadką możesz zacząć nagrywać na youtube! masz już obserwacje ode mnie! :D

      Usuń
  4. Pięknie napisany post! Ja po latach wiele zrozumiałam odnośnie relacji z bliskimi i choć moja rodzina nie była idealna to wyciągnęłam wiele wniosków i staram się żyć w zgodzie ze sobą, nie popełniając czyiś błędów oraz nie raniąc innych. Przykłady, które podałaś mogą świadczyć nie tyle o złym wychowaniu co braku czasu poświęconym tym dzieciakom...

    OdpowiedzUsuń
  5. To nie była Twoja wina, że nie pisałaś.
    Są rzeczy ważne i ważniejsze także nie powinnaś przepraszać. ;)
    Śliczne masz włosy, przed moim ścięciem również miałam takie długie.
    Pozdrawiam!

    http://kammage12.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  6. Piękny, szczery uśmiech :) Aż miło się przegląda takie zdjęcia!
    Historia z dziewczynką zaopatrzoną w najdroższy sprzęt jest straszna.. niestety coraz częściej spotyka się z takimi sytuacjami.
    Zapraszam na mojego bloga http://patrycjajanczar.blogspot.com/ :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Strasznie mi się podoba Twój uśmiech, jest taki autentyczny:) Piękne zdjęcia :) http://mylifeismyonlylove.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  8. Weszłam, przeczytałam, zakochałam się, padłam!
    post jak zwykle cudowny, a Twój uśmiech powoduje, że dostałam mnóstwo pozytywnej energii!!
    pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  9. Pięknie napisany wpis. Super stylizacja. Widać, że jesteś bardzo pozytywną osobą, co wykazuje twój cudowny uśmiech. Pozdrawiam ;) http://fashionsun.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  10. niunia, nie wiem czemu, ale ten post to totalny sztoos! hit hitów! miazga! uuuuu...
    Na początku myślałam, że dobra, będzie mi gadała jakie te nastolatki są głupie, a sama jest nastolatkiem, ale ok, przeczytam. Na początku post zwykły, jednak potem przy odpowiedniej muzyce, które słuchałam to ten post to miazga! serio, miałam szklanki w oczach i ohh... po prostu cudowny, tyle starczy! :D

    OdpowiedzUsuń
  11. pełno jest tutaj pozytywnej energii!! Twój uśmiech zaraża optymizmem! post jak zwykle cudowny i nic wiecej chyba się nie da dodać! :*

    OdpowiedzUsuń
  12. jestem zakochany w twoim uśmiechu!!! <3
    a post jak zwykle cudowny!!

    OdpowiedzUsuń
  13. cudowny post! te zdjęcia przekazują mnóstwo pozytywnej energii!! brawo ty!!! :D

    OdpowiedzUsuń
  14. Rozwaliłaś wszystko, Paul. Post jest cudowny, napisany w tak piękny, dojrzały i ciekawy sposób, że przeczytałam kilka razy! Do tego śliczne zdjęcia i twój cudowny uśmiech<3
    Moja mała dziewczynka dorasta :')

    OdpowiedzUsuń
  15. To prawda. W dzisiejszych czasach młodzieży bardziej zależy teraz na najnowszych gadżetach, bądź markowych ubraniach niż na relacjach z ludźmi. Pamiętam kiedy ja miałam około 5 lat całe dnie spędzało się na dworze i nie ważne było czy to mróz czy upał, liczyło się z kim. Teraz takie młode dzieci siedzą z nosem w telefonach lub przed komputerem. Młodzież przestała doceniać wartość przyjaźni, nawet na spotkaniach towarzyskich wolą sobie snapować niż rozmawiać. Przykre.. Musimy nauczyć się szanować ludzi którymi się otaczamy, bo kiedyś ich nam zabraknie, a mimo wszystko Iphone lub laptop nie zastąpi nam tej relacji z drugą osobą. Świetna notka :)

    kasia-kate1.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  16. Osttanio myślałam nad tym, jak to w teraźniejszych czasach każde pokolenie jest coraz mniej wychowane i zapatrzone w ten sprzęt elektroniczny. Moi rodzice nie mieli telefonów i internetu i żyli, dali jakoś radę, nie dzwonili do siebie, nie mieli facebooków, instagramów, snapchatów... Jedyne co robili to pomagali rodzicom w pracach domowych i spotykali sie ze znajomymi, w miedzy czasie się uczyli. Moja starsza siostra i brat, mieli telefony, ale dopiero w późniejszym wieku, bo jak szli do 4 klasy, a wcześniej spotykali sie ze znajomymi i wgl, ale nawet potem teleofn ich tak bardzo nie interesował, do tej pory widać, że no.. dobrze się bawili. Potem ,,moje" pokolenie weszło i telefony na pierwszą komunię podostawali, ale nadal się nie uzależniali od tego, nadal się spotykali ze znajomymi i wgl, a teraźniejsze ,,pokolenie"? Jedyne co robią to oglądają telewizję, siedzą przy komputerach, telefonach czy tabletach, a jak przyjdą do nich znajomi to nadal to samo tylko że ze znajomymi... Co to się dzieje z tym światem...
    Ale tak, post jest cudownie napisany! A twój uśmiech zaraża do uśmiechania się! cudnie!

    OdpowiedzUsuń